Όλοι μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αποτυχίες στη ζωή μας. Όταν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και ηρεμία τις αποτυχίες μας, το πιο πιθανό είναι να αξιολογήσουμε τι πήγε λάθος και την εμπειρία αυτή να την αξιοποιήσουμε, για να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, βάσει της αυτοεκτίμησης μας.

Τί συμβαίνει όμως όταν δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να «συγχωρούμε» τις αποτυχίες μας;

Η τελειοθηρική μας πεποίθηση είναι αρκετή, για να βιώνουμε και να μην ξεπερνάμε τις αποτυχίες μας, γιατί η τελειότητα είναι ανέφικτη. Οι άνθρωποι που είναι τελειοθηρικοί, ουσιαστικά ζουν με το φόβο της αποτυχίας. Ο φόβος τους για την αποτυχία συνδέεται με στοιχεία της ανταγωνιστικής προσωπικότητάς τους. Η τελειοθηρία, η ανταγωνιστικότητα και τα μη ρεαλιστικά ιδανικά αποτελούν τις αιτίες που κάποιοι από εμάς βιώνουμε τις αποτυχίες μας ως οδυνηρές. Η αίσθηση ότι δεν πραγματώσαμε τους στόχους μας, μας οδηγεί σε μία έντονη αυτοκριτική, αυτοκριτική που γιγαντώνεται- ειδικά όταν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τις επιτυχίες των άλλων ανθρώπων, με συνέπεια να βιώνουμε αισθήματα ματαίωσης και θυμού.

Μάλιστα πολλοί από εμάς που έχουμε την πεποίθηση πως η ζωή είναι ένα πεδίο ανταγωνισμού, αφιερώνουμε πολύ χρόνο στις κοινωνικές μας συγκρίσεις με τους άλλους. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αναπαράγουμε ένα φαύλο κύκλο αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων που διαιωνίζει το αίσθημα της μειονεξίας ή την αίσθηση πως πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε ανταγωνιστικά τελειοθηρικοί, για να θεωρηθούμε ανώτεροι και ξεχωριστοί σε σύγκριση με τους άλλους.

Όταν αφήνουμε ανεξέλεγκτο τον εσωτερικό μας κριτή, το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να συμπεριφερόμαστε επιθετικά σε εμάς τους ίδιους, δηλαδή να βιώνουμε θυμό, άγχος, ενοχές, ντροπή και το τελικό αποτέλεσμα είναι να χάνουμε και την αυτοπεποίθησή μας.

Για να σταματήσουμε το αυτοσαμποτάρισμα μας χρειάζεται να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας. Απαραίτητη προϋπόθεση για να το πετύχουμε είναι να μας αγαπήσουμε και με τις αποτυχίες μας. Δηλαδή, χρειάζεται να δοκιμάσουμε να μας συγχωρέσουμε, να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους και να είμαστε πλέον σε θέση να αποδεχόμαστε τις αποτυχίες μας. Γιατί επιτυχία δεν είναι όταν ασκούμε έντονη αυτοκριτική αλλά επιτυχία είναι η διάθεση μας να «υποδεχθούμε» τις αποτυχίες μας διατηρώντας την αυτοεκτίμησή μας.