Καθημερινά, έχουμε να διαχειριστούμε πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Κάποιες από αυτές αφορούν την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων, κάτι που σχετίζεται άμεσα με την αυτοεκτίμηση και την ανάγκη για προσωπική ανάπτυξη. Στη διαδρομή που χαράσσουμε για την πραγματοποίησή τους, συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με εμπόδια, είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά. Κάποια από αυτά μας πεισμώνουν, μας ματαιώνουν, μας λυγίζουν, ενώ άλλα μας ωθούν να αναδιπλωνόμαστε και να επαναπροσδιορίζουμε την αρχική μας προσδοκία ή προσωπική επιθυμία.

Υπάρχουν, όμως, και εκείνες οι περιστάσεις που επιθυμούμε το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα, το «τέλειο», κυνηγώντας συχνά μια ψευδαίσθηση που μπορεί να πλήξει τη ψυχική υγεία μας. Σε αυτή την περίπτωση, και με δεδομένο ότι η κοινωνία μας ωθεί συνεχώς στην ανταγωνιστικότητα, μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο κυνηγητού της τελειότητας. Αυτό συνεπάγεται ένα μη μετρήσιμο ψυχικό και σωματικό κόστος, δυσανάλογο προς όσα μπορούμε να αντέξουμε.

Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε σε θέση να συνειδητοποιούμε πότε ξεπερνάμε τον ουδό ανοχής μας — ένα σημαντικό βήμα στη διαδρομή της αυτογνωσίας. Να αποδεχόμαστε πως, ναι, δε μπορούμε να τα καταφέρνουμε πάντα καλά και να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τις λανθασμένες επιλογές μας. Δικαιούμαστε να κάνουμε λάθη και να μαθαίνουμε από αυτά. Όμως, δεν «δικαιούμαστε» να ασκούμε μόνιμα αρνητική αυτοκριτική. Όταν γινόμαστε λιγότερο «επιθετικά» ανταγωνιστικοί, τόσο απομακρυνόμαστε από την ουτοπία της τελειότητας και αναδεικνύουμε την ανθρώπινη φύση μας. Αυτή που εκφράζεται με αγάπη προς τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας.

Ας μην ξεχνάμε πως οι «ατέλειες» που χρωματίζουν τον καθένα μας, μας κάνουν να είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί. Μπορούμε να προσπαθούμε για το καλύτερο, αρκεί να είναι σε συνήχηση με την ψυχική ανθεκτικότητα μας και την αποδοχή των ορίων που θέτει η ανθρώπινη φύση μας.