Καθημερινά έχουμε να διαχειριστούμε πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Αρκετές από αυτές αφορούν και την επίτευξη των προσωπικών μας στόχων. Στη διαδρομή που χαράζουμε για την πραγματοποίηση τους, συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με εμπόδια είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά. Κάποια από αυτά μας πεισμώνουν, μας ματαιώνουν, μας λυγίζουν και άλλα μας ωθούν να αναδιπλωνόμαστε για να επαναπροσδιορίσουμε την αρχική μας προσδοκία/προσωπική επιθυμία. 

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι περιστάσεις που συμβαίνει να επιθυμούμε το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα το «τέλειο». Σε αυτή την συνθήκη καθώς και με το δεδομένο πως η κοινωνία μας, μας ωθεί στην ανταγωνιστικότητα μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο για το κυνήγι της τελειότητας. Αυτό συνεπάγεται ένα μη μετρήσιμο ψυχικό και σωματικό κόστος. Κόστος δυσανάλογα βαρύ για όσα μπορούμε να αντέξουμε.

Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε σε θέση να συνειδητοποιούμε πότε ξεπερνάμε την ουδό ανοχής μας. Να αποδεχόμαστε πως ναι, δε μπορούμε να τα καταφέρνουμε πάντα καλά και να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τις λανθασμένες επιλογές μας. Δικαιούμαστε να κάνουμε λάθη, και να μαθαίνουμε από αυτά. Όμως δεν «δικαιούμαστε» να ασκούμε μόνιμα αρνητική αυτοκριτική. Όταν γινόμαστε λιγότερο «επιθετικά» ανταγωνιστικοί τόσο απομακρυνόμαστε από την ουτοπία της τελειότητας και αναδεικνύουμε την ανθρώπινη φύση μας. Αυτή που εκφράζεται με αγάπη προς τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας.

Ας μην ξεχνάμε πως οι «ατέλειες» που χρωματίζουν τον καθένα μας, μας κάνουν να είμαστε ξεχωριστοί και μοναδικοί . Μπορούμε να προσπαθούμε για το καλύτερο αρκεί να είναι σε συνήχηση με την ψυχική ανθεκτικότητα μας.